De Risensteen

In uurole Tiben hebbt ok bi uns in Land Stormarn de Risen huust. Darvon tüügt noch de velen groten Steens, de man up un eben in den Eerbodden findt. Dar smeten un boßeln se mit as bi uns de Jungs hüdigendaags mit’n Ball un Marmels. As nu bi uns de Karken buut un in de Torns oder de Blangbistööl grote Klocken uphangt wüürn, da kunn se dat Lüden un Dunsen nich verdrägen.
Se söchten de Karken wedder aftoschaffen. Nu waan een von de Risen nich wiet von Lübeck un en anner up de Hamborger Gegend. Se wulln eer Karken gegensidig mit de gröttsten Steen in Gruus un Muus smieten un beern nu, as wenn je sik vertöörnt harrn.
Aver se harrn sik doch verrekent, denn den Hamborger sien Steen füll all bi Sasel un den Lübecker sien bi Bargteheide dal.
Den letzten Steen hebbt wi öllern Lüüd noch alltosam in de Wisch an de Landstraat liggen seen, un den eersten hett Otto Speckter in dat Book „De holsteensche Tourist“ aftekent.

Quelle:
Ludwig Frahm
Jahrbuch des Alstervereins 1935/1936, S. 43